Η συγκρότηση της εργατικής τάξης συντελέστηκε µέσα από µια διαδικασία όπου κοινωνικά υποσύνολα συνειδητοποίησαν σταδιακά πως έχουν κοινά συµφέροντα και κοινές επιδιώξεις τις οποίες θα µπορούσαν να διεκδικήσουν µε οργάνωση και µεθοδικότητα. Όταν λοιπόν, αυτή η κοινή συνείδηση εκφραστεί πλέον υλικά µε κάποιο οργανωµένο πλάνο, τότε το εκάστοτε κοινωνικό υποσύνολο παύει να είναι ασαφές και υπάρχει η δυνατότητα να συγκροτήσει κοινωνική τάξη. Αυτό φυσικά, δεν ισχύει µόνο για την εργατική, αλλά και για την άρχουσα τάξη των αφεντικών.
Μια τάξη, µια οποιαδήποτε τάξη, δεν µπορεί να υφίσταται αποκλειστικά και µόνο επειδή διεξάγεται ταξικός πόλεµος. Η όποια τάξη µεµονωµένα, µπορεί να έρθει σε ρήξη και σε βίαιη αντιπαράθεση µε άλλα κοµµάτια της κοινωνίας και κατ’ επέκταση να διεξάγει ταξικό πόλεµο. Οργανωµένη, µπορεί να προωθεί τα συµφέροντά της εις βάρος µιας άλλης, αλλά όπως συµβαίνει και σήµερα, µια τάξη είναι σε θέση να έρθει σε βίαιη αντιπαράθεση ακόµη και ενάντια σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Όπως, αντίστοιχα, ένα κράτος µπορεί να διεξάγει πόλεµο, όχι µόνο κατά ενός άλλου κράτους, αλλά και εναντίον ενός ανοργάνωτου και πολλές φορές άοπλου πληθυσµού.
Για να υφίσταται µια οποιαδήποτε τάξη, πρέπει να έχει οργάνωση. Αν είσαι οργανωµένος, αυτό συνεπάγεται ότι έχεις σχέδιο, δηλαδή καταλαβαίνεις και µπορείς να εφαρµόσεις στρατηγική και τακτική. Η στρατηγική είναι η συνολική εποπτεία, το γενικό πλάνο. Οι τακτικές είναι ο τρόπος που εκδηλώνεται η στρατηγική σε ένα συγκεκριµένο τόπο και χρόνο. Οι τακτικές προσαρµόζονται στις περιστάσεις.
Όταν η εργατική τάξη ήταν οργανωμένη.
Αυτά όµως, δεν υπάρχουν σήµερα στην Ελλάδα. Ο πόλεµος υπάρχει. Η τάξη που τον διεξάγει υπάρχει, είναι οργανωµένη, έχει στρατηγική και γνωρίζει από τακτικούς ελιγµούς, παρόλο που είναι η αισχρά µειοψηφία, οι Λίγοι. Ενώ η αντίσταση περιορίζεται σε µεµονωµένες σπασµωδικές κινήσεις, που αν και αξιοθαύµαστες, πάσχουν από τακτικό αυτισµό και παντελή έλλειψη στρατηγικής. Δυστυχώς δεν αποτελούµε κάποιου είδους εξαίρεση και εµείς οι γράφοντες.
Όπως ισχυρίζονται κάποιοι, η ύπαρξη ταξικού πολέµου από µόνη της σηµαίνει και την ύπαρξη δύο τουλάχιστον αντιµαχόµενων τάξεων. Με την ίδια λογική, ένας καθαρά στρατιωτικός πόλεµος συνεπάγεται την ύπαρξη δύο κρατών µε τακτικό στρατό, αφού κράτος χωρίς τακτικό στρατό δεν νοείται.
Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε το Ισραήλ θα είχε δίκιο, όταν βοµβαρδίζοντας τη λωρίδα της Γάζας λέει πως βοµβαρδίζει τη στρατιωτική µηχανή της Χαµάς. Αλλά όσες προπαγανδιστικές κωλοτούµπες και να κάνει το υπουργείο προπαγάνδας του Ισραήλ, δε θα µας πείσει ποτέ ότι τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία είναι στρατώνες, ότι οι ανήλικοι παλαιστίνιοι είναι στρατιώτες ή ακόµη κι αυτοί οι λίγοι κακά εξοπλισµένοι παλαιστίνιοι που επέλεξαν την ένοπλη αντιπαράθεση αποτελούν κάποιου είδους τακτικό στρατό.
Η ύπαρξη, λοιπόν, του ταξικού πολέµου δεν συνεπάγεται ότι όλοι εµείς ή κάποιοι από εµάς είµαστε οργανωµένοι σε κάποιου είδους τάξη. Ο ταξικός πόλεµος είναι πραγµατικότητα και έχει κηρυχθεί από την καπιταλιστική ελίτ η οποία βρίσκεται εκτός κοινωνίας. Ο πόλεµος αυτός διεξάγεται από την άρχουσα τάξη που αποτελείται από τους µικρότερους καπιταλιστές και το πολιτικό, αστυνοµικό, δικαστικό και στρατιωτικό τους προσωπικό. Σε αυτόν το ταξικό -από πλευράς καπιταλιστών- αλλά και κοινωνικό πόλεµο -εκ των πραγµάτων για όσους τον υφίστανται- εµείς δε βλέπουµε πουθενά κάποιου είδους διαµορφωµένη τάξη, όπως ήταν κάποτε η αστική και αργότερα η εργατική, που να αντεπιτίθεται.
Άρα ποια είναι η λύση; Μήπως να οργανωθούµε ξανά σε τάξη; Στο νέο προλεταριάτο; Δεν θα απαντήσουµε προς το παρόν…