Κανίβαλων – ναι. Μα τι ήθελαν αυτοί οι αναµαλλιασµένοι, που στις δηµιουργικές µέρες του επαναστατικού χάους, ρακένδυτοι, ξυπόλητοι, ουρλιάζοντας, µε τα ρόπαλα σηκωµένα, µε υψωµένες τις λόγχες, ξεχύνονταν στο αναστατωµένο γέρικο Παρίσι; Ήθελαν να βάλουν τέλος στην καταπίεση, την τυραννία, την στρατοκρατία. Ήθελαν δουλειά για τους άνδρες, εκπαίδευση για το παιδί, επιείκεια για τη γυναίκα, ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη, ψωµί για όλους, ιδέες για όλους, να γίνει ο κόσµος Εδέµ. Πρόοδος – αυτό το ιερό γλυκό και καλό πράγµα το διεκδικούσαν µε τον φοβερό αυτό τρόπο, καθώς ωθούνταν σε ακρότητες, ηµίγυµνοι µε το ρόπαλο στο χέρι και βρυχηθµούς. Κανίβαλοι – ναι. Μα κανίβαλοι του πολιτισµού.
Με λύσσα απαιτούσαν το δίκιο. Τροµοκρατώντας επιθυµούσαν να µπάσουν εκβιαστικά την ανθρωπότητα στον παράδεισο. Φαίνονταν βάρβαροι και ήταν σωτήρες. Φορώντας για µάσκα τη νύχτα ζητούσαν το φως.
Οι Άθλιοι, Βίκτωρ Ουγκώ
Μέσα στις επαναστατικές µέρες της Γαλλίας εµφανίστηκε ένα συνονθύλευµα αστών, οι πιο φτωχοί των Πολλών, άποροι ή και χειρώνακτες, πεινασµένοι, ρακένδυτοι και συχνά αναλφάβητοι. Ο Ουγκώ τους αποκάλεσε άθλιους, η ιστορία τους κατέγραψε ως Αβράκωτους. Το όνοµα τους το πήραν από τα παντελόνια που φορούσαν σε αντίθεση µε τους ευγενείς που επέλεγαν “µοντέρνες” βράκες µέχρι το γόνατο τα culottes. Μέσα στη Γαλλική Επανάσταση το ασαφές αυτό µείγµα ανθρώπων άρχισε να παίρνει µορφές κινήµατος και να αποκτά όλο και αυξανόµενη πολιτική δύναµη. Θα αποτελέσουν την αιχµή του δόρατος της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτοί πήραν τη Βαστίλη και έφεραν µε τη βία το Βασιλιά από τα ανάκτορα των Βερσαλιών στο Παρίσι. Χωρίς αυτούς η διακήρυξη των δικαιωµάτων του ανθρώπου που θεσπίστηκε από τη Συντακτική Συνέλευση, δεν θα είχε καµιά ουσιαστική βαρύτητα, όπως και κάθε λόγος που δεν συνοδεύεται από πράξη.